sır

kadim zaman gezginleri gibi,

ta nicelerden beri gezginmiş

biri diğerine,

diğeri birine yolcu olmuş

bilmişlerdi her hali sanki...

her hal ki dünya demekmiş

hayat demekmiş

cennet ve cehennemmiş

tüm coğrafya ve iklimleriyle...

kadim zamandan kalan iki gezgin gibi,

sanki o kadar eski bir tanıdıklıkla,

ve sanki eski bir kırgınlığı taşırcasına,

geçtiler o köşe mezarlıklardan...

ekilemeyen ve söylenemeyen

onca macera ve insanı taşıyordu ikisi,

o hikayeli narin taşlar gibi...

biri farazi hikayelerden yana

diğeri insanlardan yana bereketli...

iki omuz,

iki yük,

yan yana...

bir yönüyle ölüm bir yönüyle yaşam,

görmeyen için bir bahçelik olan o yerlerden

fısıltılar yükseliyordu,

dua gibi...

iyiye işaret hareleri halinde

tüm şehre yayılıyordu,

hayat ve ölüm çizgisi üzerinde ikişer adım

adımlar yuvarlanırken,

billur bir gök çiziliyordu yeniden...

/

hayat,

yolculuk, yolcu olma hali

adımlarda gizli...

ve her yolculuk hali insanî

yükletemez kimseye vebâlini...

kırıklığı yüklenebilirdi lakin...

hem kendininkini

hem kırdığınınkini...

kendine varır kendine döner...

su olur göğe gök yere varır,

şehir iki ayrı yakaya ayrılır,

su durgunluğuyla kalamadan,

bitmez idi

içten içe kırılmalar...

ufak ufak depremler olmuş olsa da

fark ettirilmiyordu...

bu ikili kırıklık,

ki birinin kırklığı diğerinden sebep...

diğerininki birini kırmadan...

ve billur gök yaralı bir kanadından...

kendini bilmezliğin cenahından...

ah ki insandı işte...

ne bildiyse tek kalemde yok edip,

en yüceyken düşüklerin de düşüğü

aşağıların da aşağısı olabiliyordu ki

böyleydi...

vazgeçip sözlerden

renklerle yorumladılar bu hali ki

geri dönüşsüz bir hal miydi,

değil miydi bilinemedi...

griyle yorumlandı olan biten ilkin..

belirsizlik ve tedirginlikti gri...

geldiği şehre en çok yakıştırılandı ya,

elbet hüzündü...

kara bulutların rengi...

hangi yel esse de savuramaz bir kasvetti...

ama ki her karanlık bulutluluk:

bir gökkuşağı umuduydu...

öyleydi...

billur gök eskisi gibi olmazdı...

bu gerçekti... isimler kadar gerçek...

ama

belki kırıldığı yerden çiçeklenir iyileşirdi...

iki kelam ve iki bakışa

"affettim" der,

parmaklarından

beyaz beyaz çiçekler dökerdi yine,

huzur verirdi...

/

renklerle nakşettiler hali...

ikincisi mor idi sanki...

dalgalar üzerinden karşıya gönderildikçe

beyaza çalar bi halde geri geliyordu...

arada mavileşiyor dalgalara renk veriyordu...

gri bulutlara inat...

çiçeklenmeliydi...

çiçeklenecekti...

sonra iyiden iyiye bir yeşil aldı bir pırıltı ki

gündüz yakamozu bu dense

amennalar düşecekti ayın saçlarına...

ikili adımlarla teyitlenerek çoğalacaktı

gündüz pırıltılığı...

yine huzurla...

/

sonra bir aralık geldi yine

gri

kıvrımlı yollardan geçerken geride kalan

yokuşlardan görülen iki gri gölgeydi...

yol güneşlenir ve gölgelenirken,

tek dilek iki pırıltılı gölgeydi...

gölgeyken bile beyaz çiçekler döken

pırıltılar taşıyan iki huzurparesi...

/

renkler gönderilmişti fezaya,

aydınlıklar dileyerek karanlıklara...

renklerle yorumladılardı ya bu hali

bu seferki renksizlikti...

ama beyaza en yakın haldi bu renksizlik

o yüzden güzeldi...

beyaz olamamış olsa da yine,

zamanın ellerinde olgunlaşmaya duran,

zamanabakan çiçeklerinden damıtılacak,

kırılmaların merhemi olup layığını bulacak

tekrar beyaz olması arzulanan

bır sır idi şimdilik ol'an...

demlenmeye duran...