yarım yollar

ya da kendi kendini yolda bırakmalar...

ki her şey "öldürülmeye gösterilen gönüllülük"le başladı...

ruhun her uzantısı, sünen her parçası kesilip "kayıplar listesi"ne derkenarlık yaptı,

yanlış metodlarla katledilirken...

öylesine...

insan kendi sebebine varamazken,

ve hep yarım yollarda yarım yarım soluklanırken

her cinayete bir sebep bulunurdu...

tam, eksiksiz mükellef bir sebep:

hayatsızlık...

kavgadan kaçarken

kaçarken kavgalardan tıkanan

kulaklar değildi...

hayatın sızacağı çatlaklar

delikler

aralıklar

itinayla tıkandı uzun parmaklarla...

hep "bir yol" yapmaya çalıştıkça hayat

yarı yolda kaldı...

zırh delinemedi

zırh sapasağlamdı...

hayat içeri giremedi ama kelimeler içerde yankılandı...

habis kelimeler ve şifa kelimeleri her gece dizildi yıldızların koynuna...

parlaklıklarına göre kıyas edilip habisler ayıklandı kendi sathına...

yıldızların ışığından başka bi referans kalmamışken, tek ayrım böyle oluyordu...

yarı yolda kalmanın yorgunluğu...kelimelerin iliklerine işliyordu...

bu çaresizliğe çare varsa da gelmiyordu...

zira uzun parmaklarıyla tıkamıştı her geçişi...

yolları tamama erdirmiyordu...

kaçtıkça koynuna düşülen düzeni

emr-i vakilerin şahıyla sözleşmiş çekirge sürüsü gibi arsız

tecavüz ediyordu...

aç...

kemirgen...

kemirip uzun parmakları

hayatın sızmayı başaramadığı her yere sızıyordu

izin istemeden!

ses anne naifliğinden uzaklaşırken, susarken...

kabasabaöylesine moleküllerini solurken, ciğerlerim donuyordu...

donuk solukların son duasıysa :

çekilse gölgeler

bi sis çökse en beyazından

hiçbir şeyi görmeden öylece donmuş zihin parçası ve sessizlikle...

yarım olan her şey kapansa da

tamı tamına bir sis çökse iç'in ortasına...

nefesi kesercesine bir sis,

hiçliğin ortasına...