...belki

ne kararsız,
ne hayali sözlere boğulmuş bir duruş olmalı...
her şey gerçek olabilmeli,
acı verici derecedeki bir gerçekçilik bile kabulümdür...
yeter ki gerçek olsun...
düşsel boğulmalar denizi toplasın eteklerini üzerimden...

dokunabilme gerçekliğinde gezinmeli her bakış, her söz, her eylem,
ve her yol...
tüm duyular aktarılabilir olmalı dokunmalara ki
boşluktan kalan yere sahiciliğin tahtı kurulabilsin...
dokunuş olmalı,
nefes otomatik pilottan alınıp ellerime teslim edilmeli,
hissedilebilmeli artık...
bir çıkış niyetine bir yol...

bir şeyler dönüşmeli bir şeylere, beni kapsamalı evet yine
ama bu şekilde değil,
yok...bu denli ruhsuz değil...
evet belki acı vericisi bile tercihimdir ama
ruhsuzu asla değil...

boşluk...
sarılmak isteyişlerime sırtını dönüşün
her seferinde canımı acıtıyor...
farazi anlamlarda elbet...gerçek gibi değil...

belki de başkaca bir surette,
her şeyi sevmekten vazgeçirebilecek bir gaddarlık çökmeli
göz kapaklarıma,
gecenin gündüze inişi kadar doğal bir geçişkenlikle
yumuşacık bir gaddarlığı kimyasına katabilmeli ruhum...
olabilmeli...

kavgalar tuhaf bir keyif içermeli bencilce ki artık zarar olmasın:
dışsal yıkımlar zerre miktarı zarar verememeli
içsel küme elemanlarıma...
hatta bu yıkımların, içsel yenilenişlerin yapımında emeği geçmeli...

keyfiyetler için heder olan ruh heder edebilmeli,

hariçten kullanılan yanlarım hemencecik ayrışıp cisimleşerek
kullanıcısının yüzüne vurabilmeli yaralarını,
heyhat...
o vakit kalbim ne de çok cisimleşme yaşayacak olurdu bu misafirlikte,
rabbim bilir...

piyon niyetine kullanılan ömür
dişlilerin arasına sıkıştırıp kendini
kendinden vazgeçmek pahasına da olsa değiştirmeli
çarkların dönüşlerini:
bir çember içerisinde dönerek çoğalan bitmez işkenceleri...

anlaşılmamak acı vermemeli,
"umur" lugattan silinmeli...

...

yok aslında belki
böyle hiçbir şey olmayabilmemeli
hiçbir sanrı üzerinden,
"gerçekçi" sanrılar üzerinden de mahvolmamalı benlik,

aslında var olmadığının farkına varabilmeli...